Bronze Age Nursery Rhyme overzicht
Christopher Cusack schreef een veelzeggende introductie op Bronze Age Nursery Rhyme.
Nederland is een niet onaanzienlijke speler in de wereldmarkt voor wazige popmuziek. Vooral in de jaren zeventig en tachtig, met stromingen als ULTRA en Nederwave en andere aan postpunk en new wave gerelateerde bewegingen, werd de Nederlandse experimentele popmuziek internationaal geroemd.
Sommige van de bands die toen furore maakten bestaan nu nog, zoals The Nits. Andere acts zijn doorgegaan onder een andere naam, zoals Mekanik Kommando, dat overging in The Use Of Ashes. Weer andere bands vermeerderden zich: de Nederlandse formatie Smalts, bij connaisseurs niet onbekend maar voorts obscuur te noemen, ontstond in 1982 uit de ULTRA-groep Minny Pops, een band die regelmatig als legendarisch wordt omschreven. Nadat Smalts in 1982 een 12-inch single uitbracht, werd het echter weer stil. Pas in 2002 debuteerde de band formeel, met “It’s Good To Be On A Well-Run Ship”, een conceptalbum gebaseerd op de ramp met de Russische onderzeeër Koersk.
Na vervolgens nog drie platen uitgebracht te hebben, vonden toetsenist Wim Dekker, gitarist Pieter Mulder (beiden Minny Pops-leden), drummer Rubin Ootes en sound engineer Zip Boterbloem de tijd rijp voor een verzamelalbum. “Bronze Age Nursery Rhyme” is een interessante staalkaart die verschillende kanten van de band laat horen, met naast twee instrumentale composities nummers in het Nederlands, Engels en zelfs Russisch. Hierbij valt direct op dat de groep veel stijlkenmerken uit de jaren tachtig heeft behouden, zoals zompige synthesizers, bewust lelijke vervormde zang en elektronische ritmes. Daarnaast toont de muziek veel interesse in soundscapes en minimalistische neoklassieke componisten zoals Steve Reich en Terry Riley (aan wie het album “In C” een ode is). Met name uit de percussie spreekt bovendien ook nog de invloed van folk- en wereldmuziek, vooral uit het Midden-Oosten en India. Nummers als El Greco en Twee Keer In De Week brengen al deze elementen op overtuigende en spannende wijze samen.
Interessant is ook de wijze waarop de band probeert om muzikaal uiting te geven aan de poëzie van (veelal Nederlandstalige) dichters als W.B. Yeats, Louis Lehmann en Hugo Claus. Vooral Vriendin, gebaseerd op het gelijknamige gedicht van Claus en afkomstig van het album “Nevelglans” uit 2005, is in dit opzicht zeer geslaagd. De tekst van het gedicht wordt dreigend monotoon voorgedragen, begeleid door van fraaie synthesizerklanken, beklemmende strijkinstrumenten (al dan niet gesampled) en tabla-achtige percussie. In veel gevallen verrijken de muzikale interpretaties van Smalts ook op hun eigen manier de gedichten waarop ze gebaseerd zijn.
Hoewel Smalts strikt gesproken geen progrock maakt, is hun werk zonder meer interessant voor progliefhebbers met interesse in avantgardistische en contemporaine klassieke muziek (waar ook veel RIO en avantprog schatplichtig aan is) en muziek die zich in het schemergebied tussen de progressieve rock en experimentele pop bevindt, zoals bijvoorbeeld Japan of Orchestral Manoeuvres in the Dark, maar ook eerder aangehaalde Nederlandse groepen als Mekanik Kommando. Het voor een verzamelplaat verrassend samenhangende “Bronze Age Nursery Rhyme” is een goed beginpunt om de band te ontdekken. Deze collectie toont namelijk aan dat Smalts een intrigerende band is die meer aandacht verdient.
Andre Rozendaal van Kindamuzik schreef:
Bronze Age Nursery Rhyme onderstreept het eclectische karakter van Smalts. Bedwelmende instrumentale stukken zoals ‘Low’ wisselen ze af met minimalistische composities vergezeld van lugubure en soms humoristische Nederlandstalige teksten. Gemene delers zijn een duidelijke hang naar muzikaal avontuur en een altijd aanwezige onderhuidse spanning, zoals in ‘O Vrouw’ en het bloedstollende neoklassieke ‘Vriendin’. Het combineert avant-garde, minimalisme, folk, wereld- en elektronische muziek tot een uniek geheel, zo blijkt uit deze boeiende compilatie.
Gonzo Circus zei:
En toch klinkt ‘Bronze’ als een geheel, alsof het een nieuw album van de band betreft. Wie houdt van Beequeen, Kreng en The Residents en soms een minder geslaagd liedje kan verteren, heeft een klasse overzicht in handen van heren die dwars en eigenzinnig zijn blijven spelen. In de wilde jaren 80 alleen met geluid, in de jaren 2000 ook met taal. Nederlandse pracht dus, overigens om duistere redenen verschenen op het Amerikaanse label Kill Shaman.
